"Het regent zonnestralen"

Lief thuisfront,

De eerste week hebben we achter de rug, nog zes te gaan. Tijd om onze ervaringen met jullie te gaan delen!

Na het geslaagde examenfeestje van soof en haar vriendinnengroep (lees: 18 Kratten bier, 90 Flessen wijn, optredende ouders, een omgekeerden dixi, hier en daar een afscheidstraan en heel erg weinig slaap) was het dan zover: we gingen naar Australië. In vierentwintig uur naar de andere kant van de wereld, met twee backpacks, een lonely planet en elkaar.

Nadat we van vliegtuig geswitcht waren in Abu Dhabi en in het vliegtuig naar Sydney zaten (13 uur nog te gaan) sloeg de schrik ons op het lijf. Eenmaal aangekomen bij onze stoelen, bleken we in het kindergedeelte te zitten. Meerdere baby's, peuters en kleuters keken ons aan met een blik alsof ze wilden zeggen dat ze voorlopig nog niet moe waren... Tot overmaat van ramp en alle ellende kwam er een man naast Soof zitten die bijna twee stoelen nodig had en alle airco's aan wilde hebben, anders kreeg hij niet genoeg lucht. Dit leidde ertoe dat wij de kou moesten gaan bestrijden met vier dekens per persoon en dat het huilen ons nader stond dan het lachen. Maar: opeens leek het geluk aan onze zijde te zijn. Het personeel van de vlucht wilde het risico niet nemen om de lucht in te gaan met deze man en hij werd, na een uur kibbelen, van het vliegtuig gehaald. Daarnaast bleken alle kinderen een slaaptalent te hebben, dus die hebben we de hele reis niet gehoord. Halleluja!!

Aangekomen in Sydney gingen we op weg naar ons hostel, de goedkoopste die we konden, dus we hielden ons hart vast toen we de deur van onze kamer openden... soof kreeg een hartverzakking toen bleek dat een gemiddelde gevangenisklant in NL het luxer had dan dat wij het hier zouden hebben, maar al snel bleek dat de kamer helemaal
prima was!

Na een jetlag-nacht zijn we Sydney ingegaan. Alle toeristische plekken gezien en naar het aquarium geweest. Dit laatste was echt geweldig. Dieren waarvan wij niet eens wisten dat ze bestonden (denk aan doorzichtige vissen, vissen die op hun kop zwemmen, een vis met een soort van jurk aan etc) zwommen daar rond. Vervolgens hebben we de Ferry gepakt naar Manly en daar lekker gegeten.

Maandag regende het al, maar dinsdag regende het pas echt hard. Geen weer om een stad te gaan verkennen. We besloten om het zusje van onze oma te gaan bezoeken en haar man (Nora en Peter). Als je ons twee weken geleden gevraagd had wat 'familie' voor ons betekent, hadden we geantwoord dat je familie niet kan kiezen. Je moet maar geluk hebben als je geboren wordt. Soms betekent 'Familie' ook familiebijeenkomsten met mensen die je 1 a 2 keer per jaar ziet, omdát ze familie zijn. Met de meeste heb je een goede band, met anderen kom je niet verder dan de onderwerpen die je op Facebook voorbij ziet komen.
Als je me vandaag zou vragen wat familie betekent, krijg je een ander antwoord.
Bij de eerste de beste payphone stonden we naar een blaadje te staren (gekregen in NL) met daarop een naam, telefoonnummer en adres... We besloten om het nummer te bellen, spannend. Je belt een totaal vreemd iemand, maar het voelt goed vanaf moment één! We waren welkom en nog geen uur later stonden we, op zijn Australisch, met een knuffel kennis te maken. De hele dag hebben ze ons rond gereden, we hebben hun huis gezien, een hockeytraining bezocht van hun kleindochter en lekker gegeten. Dit is familie, een onderlinge band die je niet uit kan leggen. Ook al zijn we duizenden kilometers van huis, hun huis voelde als thuis... Wij hebben geluk dat we in dit nest geboren zijn en deze oma hebben, anders hadden we deze geweldige mensen nooit ontmoet!!

Ondanks dat Bieb, na haar busreis naar Parijs, gezworen had dat ze nooit meer zou reizen in een bus, zijn we per bus van Sydney naar surfers Paradiso gereisd. Een trip van 15 lange uren in de donkere nacht... We sloegen hiermee een groot deel van de oostkust over, maar het weer is niet goed (het is hier winter) en volgens de kinderen van Nora en Peter is dat gedeelte ook niet zo leuk.

In Surfers Paradise sliepen we voor het eerst in een dorm. Helaas geen positieve ervaring. Om tien uur 's ochtends kwamen we in onze kamer, waar we vier Aziatische meisjes zagen die in kleermakerszit naar een computerscherm aan het kijken waren. Er kwam geen boe of bah uit, dus we besloten ons eigen ding te gaan doen. Al snel kwamen we erachter dat deze meiden niet voornemens waren om de kamer deze dag te gaan verlaten... Het stonk er naar mens, aziatisch eten en slaap en een raam openen was al teveel gevraagd.
Toen we terug kwamen uit de stad, bleek dat deze meisjes nog steeds in kleermakerszit naar een film aan het kijken waren... soof verbaasde zich erover en was toch ook wel een klein beetje jaloers, want door de operaties zal ze nooit meer lekker in kleermakerszit kunnen zitten en al helemaal niet 10uur achter elkaar!!
Uiteindelijk vroeg naar bed gegaan, wakker geworden en de meiden gedag gezegd. Op naar Noosa!

Ons hostel in Noosa had een bar waar we vrijdagavond een drankje gedronken hebben. De volgende dag weer vroeg op om naar the Australian Zoo te gaan. De maag van Bieb vond de busrit om 8u 's ochtends niet een heel erg goed plan, waardoor ze haar naam 'Barfie' weer heeft waar gemaakt... (schaam, schaam).

Ook is Soof in dit hostel haar pinpas kwijt geraakt. Gelukkig hebben we alle paspoorten nog en de creditcard en pinpas van Bieb, dus het moet goed gaan komen... het is gelukkig 'maar' een pinpas...

Morgen gaan we naar Fraser Island met een tour. Hopen op beter weer, zodat we "met onze billen in het zand kunnen chillen", aldus Soof.

Tot zover onze eerste update. De keywords van de eerste week zijn: "soof heb je alles?" (Rijtje afgaan van paspoort tot camera en alles wat ertussenin zit), familie en "Bieb, heb jij ... bij je? Ben ik thuis namelijk vergeten". Ook heeft de regen centraal gestaan de eerste paar dagen. Het lijkt alsof het regent als altijd, maar aan de andere kant van de wereld regent het voor ons zonnestralen.

Liefs, Soof en Bieb!