Traveling tends to magnify all human emotions

Lief thuisfront,

Inmiddels zijn we een maand onderweg, hebben we Vietnam achter ons gelaten, een week door Cambodja gereisd en zullen we onze reis maandag naar Laos vervolgen. Hoog tijd voor een verslag van onze avonturen in ZO-Azië!

Vanuit Hoi An, de plek waar we twee weken geleden voor het eerst kennis hebben gemaakt met het Vietnamese strand en het Vietnamese nachtleven (veel, heel veel, mixdrankjes voor het schamele totaalbedrag van €3,00), zijn we afgereisd naar Dalat. Volgens de lonely planet het meest idyllische plaatsje van Vietnam, ook wel little Paris genoemd. Een echte must see!
Vol goede moed begonnen we aan de busreis naar dit bergdorpje. Helaas bleek het al snel een hele uitdaging om er te komen: de bus die 40 zitplaatsen had werd helemaal volgestouwd en na zeventien keer gestopt te hebben, zaten er nog eens dertig boerende, snurkende en rochelende locals in het gangpad. Echt genieten dus!

Eenmaal aangekomen in Dalat bleek dat het onmogelijk was om dit dorp met Parijs te vergelijken. Parijs, de stad van de Seine, het Louvre, vele mooie parken en natuurlijk de Eiffeltoren! Dalat, het dorp waar we midden op de gang sliepen in een panterprint-bed, waar Bieb voor het eerst op een scooter heeft gereden (en zich niet had ingesmeerd, waardoor de brandblaren op Biebs knieën stonden) en waar we er op de laatste dag achter kwamen dat we aan het reizen waren met een uit Engeland gevluchte crimineel. Nee, Dalat is zeker geen little Paris!

Na een korte stop in Mui né (een met Russen overgoten badplaatsje) kwamen we aan op onze laatste bestemming in Vietnam: Ho Chi Minh City oftewel Saigon. We keken er al dagen naar uit, aangezien deze stad en haar omgeving geschiedenis ademt. Maar voordat we de tunnels van de Vietcong en het warmuseum konden gaan aanschouwen, moest er eerst gefeest worden. Samen met Lars (onze avontuurlijke neef die al een paar maanden over de wereld aan het zwerven was) kwamen we terecht in een bar... En wat voor een bar... Het publiek bestond uit een handjevol backpackers, hoeren en oude vieze mannen die slagroom op hun tepels lieten spuiten om het vervolgens eraf te laten likken door deze vrouwen van lichte zeden. Een avond om niet snel meer te vergeten!

De volgende dag stond een bezoek naar het oorlogsmuseum op het programma. Een bijzondere ervaring, aangezien het meer een propaganda-museum was voor het communisme en vooral tegen de Amerikanen. De foto's van mensen die zijn getroffen door een napalmbom waren erg confronterend en vandaag de dag zijn er nog steeds heel veel mensen die lijden onder de gevolgen van de oorlog van toen... En waarom? Juist, om het communisme in Vietnam te laten overheersen! Na dit ietwat bijzondere museum te hebben verlaten, zijn we naar de tunnels gegaan. Een van de redenen dat de de Vietcong de Amerikanen het hoofd kon bieden in deze oorlog zijn de voor de Amerikanen verborgen gebleven ondergrondse tunnels.
Als toerist had je de mogelijkheid om 200m door deze, speciaal voor de lange westerlingen groter gemaakte maar alsnog super nauwe, tunnels te tijgeren. Vlak voordat we erin gingen stelde Soof nog wel even de vraag of we niet door het habitat van allerlei kleine vieze beesten gingen kruipen. Helaas voelde onze gids Soof niet goed aan en vertelde hij dat de tunnels volzaten met duizendpoten, spinnen en schorpioenen. Jullie raden het al: Soof had haar beslissing snel genomen... 'Haar knieën konden het getijger niet aan', ze ging de tunnels niet in. Bieb heeft maar één knieoperatie achter de rug, dus kon dit niet als argument in de strijd gooien. Als een ware Vietnamese communist heeft zij het parcours, bukkend, door de knietjes en puffend van de hitte afgelegd...
Het was geweldig om een beeld te krijgen van hoe slim de Vietnamezen waren in die tijd, maar tevens ook raar om te zien hoe trots de Vietnamezen erop zijn dat er zoveel Amerikanen zijn gesneuveld in deze oorlog. Een dubbel gevoel.

Na deze enerverende dag gingen we sushi eten. Natuurlijk moest het wel binnen ons backpackersbudget blijven, dus werd een restaurantje op internet opgezocht, 'maar' 4km uit het centrum. We hadden twee opties: lopen of achterop scootertjes naar de plaats van bestemming worden gebracht. Ondanks alle waarschuwingen van het thuisfront over dit soort scooters + hun bestuurders (ze verkrachten of beroven je in een vies, donker steegje) besloten we om voor optie twee te kiezen. We gaven het adres en sprongen achterop. Al snel was Soofs bestuurder een andere weg ingeslagen dan die van Bieb, waardoor Bieb de spannendste minuten van haar reis heeft beleefd. Terwijl Bieb namelijk al lang en breed aan het diner had kunnen beginnen, was er nog steeds geen teken van Soof. De bestuurder had geen telefoon en konden dus niet worden bereikt. Bieb ging door het lint, werd bozer en bozer en raakte er ook steeds meer van overtuigd dat we naar het thuisfront hadden moeten luisteren!! Na twintig minuten schoot Soof voorbij op de scooter en wisten we de bestuurder te laten stoppen met rondcrossen door de stad. Met tranen in haar ogen stapte Soof van de scooter af, ze had alle hoeken en donkere gaten van Saigon gezien, aangezien de driver verdwaald was... Na dit avontuur smaakte de sushi matig, zijn we naar huis gaan lopen (vergezeld door ratten, muizen en vele kakkerlakken) en besloten we dat we dit maar als een leermomentje moesten zien... Een iets té spannend leermomentje.

Na drie weken door Vietnam gereisd te hebben, werd het tijd voor het tweede land: Cambodja. Een hele nieuwe ervaring voor ons, aangezien we in Europa overal zonder enige moeite de grens over kunnen steken. Hier gaat dat anders. Je moet de bus uit, met de benenwagen door het grenskantoor, paspoort laten checken, visum kopen, visum laten checken, weer de bus in om twee honderd meter verderop hetzelfde ritueel te doorlopen. Uiteindelijk ging het erg snel en makkelijk, maar toch blijft het bijzonder dat er echt een duidelijke grens is tussen beide landen.

In Cambodja zijn we in Phnom Peng per Tuk Tuk naar de killingfields gebracht. Wederom een litteken van een oorlog die als doel had om het communisme te laten overheersen in een land. De steden werden ontruimd en bevolking werd gedwongen te verhuizen naar het platteland, waar ze in collectieve boerderijen moest werken, 12 tot 14 uur per dag, 7 dagen per week onder een slavendrijversregime en op een strak rantsoen moest leven. Steden werden als "slecht" bestempeld, evenals de intellectuelen. De hoog opgeleide stedelingen werden gemarteld en uiteindelijk samen met hun familie vermoord. Niet met 'dure' kogels, maar met bijlen en messen. Daarnaast werden onschuldige baby's met hun hoofd tegen bomen doodgeslagen, want 'je moet het kwaad zo vroeg mogelijk bestrijden'... Kippenvel-momentje!

Na deze heftige killingfields gingen we naar Koh Rong. Een eiland waar iedere backpacker naartoe gaat om even te vluchten uit het drukke, warme en vooral chaotische Cambodja. Na lang twijfelen besloten we om de backpackersstroom maar te volgen naar deze 'ware hemel op aarde'. Eenmaal aangekomen kwamen we Lars weer tegen die ons binnen twee minuten duidelijk maakte dat je absoluut niet op dit eiland moet willen verblijven. Hij waarschuwde ons voor de muggen, zandvliegen en de hele dag niks kunnen doen door de heftige hitte. Top Lars, we hadden net voor twee avonden een bungalow gereserveerd... We besloten om het in ieder geval te proberen, we hadden immers al betaald...
Na tien minuten met onze backpack door het zand te hebben geploegd, er zijn namelijk geen wegen, kwamen we aan bij onze bungalow. Alles open en van bamboe. Een walhalla voor kleine, kriebelende beesten, maar ook voor ratten en hagedissen. We wilden zo snel mogelijk weg van dit eiland, maar helaas... De eerstvolgende boot vertrok pas de volgende ochtend om tien uur. We konden geen kant op. Na twee uur op dit eiland te hebben gezeten, wisten we het zeker: we zouden de volgende ochtend weer weg gaan! Nu alleen de nacht nog doorkomen. Om elf uur werd de electriciteitsgenerator uitgezet, was het pikdonker op het eiland en konden we niet veel anders doen dan gaan slapen. We hebben gezweet (van angst en van de hitte), zijn opgevreten door de muggen en hebben geen oog dicht gedaan. Voor ons voorlopig even geen back to basic- eilanden meer en fingers crossed dat de eilanden in Thailand ons beter gaan bevallen!

Na dit avontuur zijn we naar Siem Reap gegaan. Onze favoriete stad in Cambodja. Een gezellig hostel met een zwembad, leuke oude stadskern, heerlijk eten en een leuk bar-street. Maar bovenal: de Angkor Wat. Een archeologische wonder op het gebied van tempels. We moesten er wat voor over hebben (om 04:00u opstaan, de hitte trotseren in een lange broek en tussen honderd fotograferende Aziaten staan wachten), maar wat is het een mooi gezicht om de tempel te zien met de eerste zonnestralen van de dag op de achtergrond. Absoluut het mooiste qua cultuur en natuur wat we tot nu toe gezien hebben!

De afgelopen twee weken waren eigenlijk twee rustige weken. We hebben ons verdiept in de rijke oorlogsgeschiedenis van zowel Vietnam als Cambodja, hebben meerdere kippenvelmomenten (naast Biebs brandblaren) en reisdipjes gehad en sluiten deze twee weken af zoals we ze zijn begonnen: genietend van de zon!
Maandag vliegen (ja ja, lekker luxe) naar Laos! Het derde land van onze reis. Benieuwd wat dit land ons gaat brengen!

Liefs, Soof en Bieb