Niets veranderlijker dan een mens!

Lief thuisfront,

De zomervakantie. Wij achterin, hond ertussenin, caravan achter de auto en deze werd de avond voor vertrek gepakt. Bestemming? Daar waar de zon schijnt. De meeste mensen die dit lezen zullen een andere voorbereiding gewend zijn (weken, zo niet maanden, van te voren wordt er een zonovergoten land uitgezocht, accommodatie geboekt, de vakantiegids nauwkeurig doorgelezen en een week voor vertrek staan de koffers al klaar), maar op de bonnefooi gaan was voor ons gezin pas vakantie.

Eigenlijk verschilt onze reis door Azië niet heel erg veel van de zomervakanties van vroeger. Okay, we hebben een lonely planet en een retourticket, maar that's it. Als we het ergens niet meer leuk vinden, pakken we onze spullen en gaan we door. Zo hadden we in Nederland bedacht dat we negen weken over Vietnam, Cambodja en Thailand zouden gaan doen, besloten we in Vietnam dat we nog tijd hadden voor Myanmar, wijzigden we onze plannen weer in Cambodja en werd Myanmar geschrapt zou Laos onze volgende bestemming worden... Er is niks veranderlijker dan een mens!

Aangezien we al een paar lange reisdagen in de bus achter de rug hadden, zijn we als echte flashpackers met het kleinste vliegtuigje ooit naar Laos gevlogen. Hier zouden we van Pakse naar Tha Khaek gaan om in vier dagen per scooter het natuurschoon te gaan bewonderen. Vervolgens stond de hoofdstad Vientiane op het programma, het tuben in Vang Vieng, een kookcursus in Luang Prabang en een tweedaagse boottrip over de Mekong Delta naar Thailand. Maar... Reizen zou reizen niet zijn als je je planning zomaar om kan gooien. In de bus van Pakse naar Tha Khaek ontmoetten we twee Nederlandse meiden. Na hun verhaal aangehoord te hebben, keken Soof en ik elkaar aan en werd onze hele planning in twee minuten omgegooid. Het scooteren en de hoofdstad werden overgeslagen en wat een busreis van vier uur had moeten zijn, werd een 19 uur durende reis zonder geldig busticket, met een lekkende airco boven ons hoofd en een sta-wc waar de urine meer over je voeten ging dan in het gat door het schudden van de bus, met als eindbestemming Vang Vieng.

Vang Vieng wordt door iedere backpacker bestempeld als the place to be in Laos. Het staat bekend om het tuben op de rivier en de café's waar overal op grote televisies Friends wordt afgespeeld.
Na een hostel gevonden te hebben, zijn soof en ik neergestreken in een cafeetje en hebben we de rest van de middag heerlijk onderuit gezakt naar de Amerikaanse serie gekeken.
De volgende dag stond het tuben op het programma. Wie nu denkt aan wild water, scherpe bochten en avontuur heeft het mis. Heel erg mis. Tuben houdt in dat je met een grote band in een Tuk Tuk naar de rivier wordt gebracht. Nog voordat je rivier van dichtbij hebt gezien, sta je al in een bar en heb je het eerste shotje al binnen. Na een aantal alcoholische versnaperingen ga je op je band zitten en tube je naar de volgende bar. De afstand tussen beide barren bedraagt niet meer dan 100 meter...
Jullie raden het al. Aan het eind van de middag hadden we vier barren gehad, wisten we van voren niet meer dat we van achteren bestonden, wilde Soof alleen nog maar slaaaapen en hebben we in totaal vijf minuten in de band gezeten. GE-WEL-DIG!!

Na deze sportieve activiteit zijn we doorgereisd naar Luang Prabang waar we één van de mooiste watervallen van onze reis hebben gezien. Helder blauw water, meters hoog en halverwege een poel waar je kon zwemmen. Wat een mooie natuur! De kookcursus werd ingeruild voor een dag relaxen aan de rand van het zwembad en ons voorbereiden op de tocht die komen zou: twee dagen op een slowboat (met de nadruk op 'slow') op weg naar de grens Thailand. Wat we toen nog niet wisten en nu wel is dat het twee hele lange en saaie dagen waren met steeds hetzelfde uitzicht.
Eenmaal bij de grens bleek dat we maar een visum voor vijftien dagen kregen en dat dit alleen maar verlengd kan worden door een visumrun te doen. Dit betekent dat je in een volgepakt busje met allemaal andere backpackers vanuit Bangkok de hele dag bezig bent om naar de grens Thailand-Cambodja te rijden. Eenmaal aangekomen bij de grens verlaat je Thailand, om het vervolgens een uur later weer in te gaan. Tijdens deze grensovergang krijg je opnieuw een visum voor vijftien dagen, zodat je niet illegaal in Thailand verblijft.
Het huilen stond Bieb op het moment van stempelen van het visum nader dan het lachen, want als we per vliegtuig in plaats van boot Thailand waren binnen gekomen, hadden we, naast die super saaie twee dagen en een houten kont van het zitten, gewoon een visum voor dertig dagen gekregen en was er niets aan de hand geweest. Een kleine kink in de kabel, maar geen onoverkomelijk grote kink.

Maar... Bieb liet het er niet bij zitten en wilde een betere oplossing hebben dan als een stel haringen naar de grens te worden gereden. Nadat veel opties de revue waren gepasseerd, we plussen en minnen op een rij hebben gezet en alle kosten waren berekend, waren we er heel snel uit. Conclusie? We stappen aanstaande donderdag in het vliegtuig. Naar Hong Kong. Niet alleen hebben we dan vijf dagen de tijd om één van de grootste steden ter wereld te bekijken, maar krijgen we bij terugkomst in Bangkok een visum voor dertig dagen. Problem solved!

Reizen geeft je echt het gevoel dat je vrij bent. Vrij om te gaan en te staan waar je wilt. Toch is het soms ook lastig, ben je iedere dag bezig met het plannen van je reis naar de volgende plaats en moet je oplossingen bedenken op onvoorziene vraagstukken. Dat maakt dat we soms, heel soms, heimwee hebben naar de tijd dat we nog achterin zaten, onze moeder ieder jaar bij de Belgische grens weer iets te binnen schoot wat we vergeten waren uit te zetten of mee te nemen en onze vader naar Frans Bauer luisterde onder luid protest van de de vrouwelijke passagiers.
Heimwee of niet... De eerste zes weken zijn voorbij gevlogen en met Hong Kong, de fullmoonparty en de Thaise eilanden nog in het verschiet hoor je ons absoluut niet klagen!

Liefs, Soof en Bieb